Με αφορμή το ορόσημο των 50 ετών από το ξημέρωμα της Παρασκευής 21ης Απριλίου , γράφω κάποιες αναμνήσεις μου και του αδελφού μου Νίκου από εκείνη την ημέρα. Εγώ ήμουν 17 ετών και ο Νίκος 18. Φοιτούσαμε στο σχολείο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου – “Ελληνικό Εκπαιδευτήριο” στο Π. Ψυχικό, κάθε πρωί ξεκινούσαμε από το διαμέρισμα μας

Το ραδιφωνάκι Clock-Radio της General Electric που μας κράταγε συντροφιά βράδι-πρωί και ενδιαμέσως 🙂

της οδού Σουηδίας 66, πλαγιοαπέναντι από τη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη και την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή όπως και μισό τετράγωνο από το πολιτικό γραφείο του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Περπατούσαμε τα λίγα τετράγωνα μέχρι τη γωνία της Πατριάρχου Ιωακείμ και Μαρασλή στο Κολωνάκι όπου έκανε στάση το πούλμαν του σχολείου μας. Ο πατέρας μας που ήταν ο Αντιπρόσωπος με τον αδελφό του Γιώργο της Αμερικανικής General Electric, μας είχε κάνει δώρο ένα από τα τεχνολογικά προηγμένα για την εποχή ραδιόφωνα με ενσωματωμένο ρολόϊ-ξυπνητήρι. Έτσι κοιμόμασταν με μουσική [έκλεινε μόνο του μέχρι τα 60 λεπτά] και μας ξυπνούσε με μουσική στις 07:00. Συνήθως η βελόνα ήταν συντονισμένη στον “Αμερικάνικο” σταθμό της βάσης του Ελληνικού και θυμάμαι την βραδινή εκπομπή του Wolfman Jack!

Εκείνο το πρωινό της 21ης φαίνεται ότι κατά παρέκκλιση η βελόνα ήταν συντονισμένη στο 1ο Πρόγραμμα, έτσι ξυπνήσαμε με εμβατήρια και τη γνωστή μάλλον αντιπαθητική φωνή του παρουσιαστή πού κάθε τόσο ανακοίνωνε ΄ότι λόγω της έκρυθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο Στρατός ανέλαβεν την διακυβέρνησιν της χώρας’ και τα λοιπά περί στρατιωτικού πραξικοπήματος, οι πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους και ότι τα σχολεία θα παρέμεναν κλειστά! Γιούπι, επίσημο σκασιαρχείο. 🙂 Μετά το σύντομο πρωϊνό, ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Πρώτος σταθμός η οδός Ξενοκράτους 15 για να συναντήσουμε τον συμμαθητή του Νίκου, τον Αντώνη Σαμαρά που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον μέχρι τα χαράματα Πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Πρώτο σοκ, μαθαίνουμε οτι στρατιώτες σπάσανε την πόρτα του και τον συνέλαβαν, μάλιστα ανεβήκαμε μέχρι τον 4ο όροφο και είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τη παραβιασμένη από τους υποκόπανους πόρτα… 😦

Κάτι μύριζε άσχημο. Σύντομα κατηφορίσαμε την Μαρασλή με κατεύθυνση τη Λεωφ. Βασ. Σοφίας με σκοπό να βρούμε τον άλλο συμμαθητή του Νίκου, τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, του οποίου ο πατριός ήταν o Άγγελος Τσουκαλάς (1906 – 1996) δικηγόρος και πολιτικός, δήμαρχος Αθηναίων (1959-64) και   αργότερα υπουργός Δικαιοσύνης επί χούντας (1970-73).

Ακούγαμε ερπυστριοφόρα τανκς, αρκετά από αυτά να έχουν παραταχθεί και σταθμεύσει στη γωνία Σοφίας και Ηρώδου Αττικού ενώ άλλα ήταν πιο κάτω έξω από τη Βουλή και την Πλ. Συντάγματος. Σαν χωρατατζήδες, νέοι και ανέμελοι χιουμορίστες που ήμασταν,  κάναμε χαβαλέ με τους φαντάρους των τανκς, τραγουδώντας το ρεφρέν ‘Φαντάρε-φαντάρε που πας, πάρε την καραβάνα σου κι’ έλα να φας’ και άλλα παρόμοια. Στην αρχή μας λένε ‘Παιδιά γρήγορα στα σπίτια σας, δεν μάθατε ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία;’ Εμείς το χαβά μας, απτόητοι συνεχίζουμε τον χαβαλέ. Μέχρι που στο τρίτο τανκς ο χειριστής αποφάσισε να μας “δείξει” στρέφοντας τον πύργο και την κάνη του κανονιού κατά πάνω μας! Θυμάμαι ακόμη τον θόρυβο του μοτέρ “zzzzzzin” καθώς περιστρεφόταν ο πύργος του θωρακισμένου οχήματος. Δεύτερο σοκ, αρχίσαμε να υποχωρούμε προς τα σπίτια μας…

Η Lambretta-ΦΥΤΙΝΗ του Νίκου την εποχή του 1967. Το όνομα της πήρε από το καπάκι του βαντιλατέρ που έλλειπε και καλύφτηκε από ένα άδειο τενεκέ Φυτίνης 😉

Αλλά σαν δαιμονισμένα αγοράκια που είμαστε δεν το βάζουμε εύκολα κάτω. Από το γκαράζ της Σουηδίας 66, καβαλάμε εγώ το Suzuki 50cc και ο Νίκος τη Lambretta-ΦΥΤΙΝΗ του με σκοπό να ελιχθούμε και κινηθούμε πιο σβέλτα. Κατεύθυνση ο Λυκαβηττός για να δούμε από ψηλά τι γίνεται στους δρόμους της Αθήνας… Κινούμενοι από τον περιφερειακό, στη στροφή για την άνοδο του λόφου, πέφτουμε σε μπλόκο. Άτακτη υποχώρηση προς αποφυγή άλλων απρόβλεπτων συνεπειών. Μετά από μια σύντομη βόλτα στη σχεδόν άδεια Πλατεία Κολωνακίου, επιστρέφουμε μάλλον άπρακτοι αλλά ήδη αρκετά ανήσυχοι στο σπίτι, προς μεγάλη ανακούφιση της Μάνας μας [προ κινητής τηλεφωνίας εποχή!].

Μετά καθηλωθήκαμε στο ραδιόφωνο του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ…που παιάνιζαν διασυνδεδεμένα στον ίδιο σκοπό, σαν πρώϊμο δείγμα ολοκληρωτισμού.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΛΙΑΣ διορίζεται πρώτος πρωθυπουργός του καθεστώτος των Συνταγματαρχών. Ακούμε απόσπασμα του διαγγέλματος που απευθύνει προς τον ελληνικό λαό το βράδυ της 21ης Απριλίου 1967 και στο οποίο επικαλείται τους λόγους που οδήγησαν στην επέμβαση του Στρατού.

Η Ελλάς εισέρχεται στον ‘γύψο’ για μια επάρατο επταετία 😪 Περίληψη των γεγονότων της 21/4/1967 εδώ: www.sansimera.gr/articles/250

Αξίζει να συμπεριλάβουμε μια αναφορά του Νίκου Ρηγινού στο βιβλίο του Γιώργου Α. Βερνίκου, για δράσεις που δεν είναι ευρύτερα γνωστές! [Για ευκολότερη ανάγνωση, κάνοντας κλικ επάνω σε κάθε σελίδα, αυτόματα ανοίγει σε μεγαλύτερο μέγεθος].